Een rondje over de Grote Markt van Rotterdam
Laura Surentu
 
 
‘Zalm, paling, garnalen…’, roept daar iemand. Met een waggelend gangetje loop ik door de Grote Markt van Rotterdam. Dat er ook vis verkocht wordt, kon iedereen van afstand wel ruiken. Vroeger stroomde hier nog de Binnenrotte: dat was het gedeelte van de rivier de Rotte dat binnen de stadsmuren stroomde. Het woord ‘Blaeck’ betekende in die tijd ‘stil water’. Toen was dit nog het centrum van Rotterdam. Vlakbij de Grote Markt bevond zich toen de Vischmarkt, waar ook Caet Mulder rondliep, beter bekend als Kaatje Mossel. Maar dat doet er voor de meeste marktgangers niet veel toe. Ze komen hier om even rustig te zoeken naar koopjes.

Om mij heen genieten groepjes mensen van de gebakken kibbeling die ze net hebben gekocht. Hoewel ik er ook trek van krijg, loop ik maar door, mee met de trage stroom mensen om mij heen. Wat is het druk. Allerlei soorten mensen lopen hier rond: jong, oud, modern, ouderwets, met of zonder trouwe hond aan de lijn. De kleine prijsjes zijn voor iedereen aanlokkelijk.

‘Héééle zoete sinaasappels voor een euro…daar wordt je vrolijk van!’ Aan mijn linkerzijde probeert een man zijn sinaasappels aan een wat gezette vrouw te verkopen. Na enige bedenkingen pakt ze tenslotte toch haar portemonnee. De fruitboer kijkt tevreden. En met een waggelend gangetje lopen we weer allemaal verder. Toch wel rustgevend, zo op de markt. Het voelt nogal tijdloos aan. In mijn gedachten zie ik mezelf hier al staan, met een klein poffertjeskraampje. Niet echt een logische carrièrestap voor me, maar wel een grappig beeld. Misschien is zo’n kraampje wel helemaal niet duur.

Terwijl ik met allerlei gedachten verder loop, hoor ik de mensen om mij heen overleggen welke spullen hun prijs waard zijn. Achter mij zegt een vrouw tegen haar man: ‘Drie euro voor een setje schoenen, das toch geen geld, hè…’. Links vraagt een meisje aan haar vriendinnen om raad bij het kiezen tussen geruite of gestreepte sokken. Tegelijkertijd hoor ik een dochter klagen tegen haar moeder: ‘Mam, rond je het nou nog af…’ Ook hoor ik vele gesprekken om me heen in allerlei talen die ik niet versta. Ik ga er vanuit dat ook Turkse en Marokkaanse vrouwen het over dergelijke onderwerpen als geruite sokken hebben.

Ik loop weer verder, maar het is nu een stuk drukker, omdat de marktstraatjes smaller worden naarmate je dichter bij de buurt van de St. Laurenskerk komt. Hier en daar kom ik steeds weer een huilend kind tegen, meegetrokken door ouders, op zoek naar koopjes. Weer fruitkraampjes, ondergoed, loempia’s, parfums, mobieltjes… Langzaamaan kom ik dichter bij de Centrale Bibliotheek.

‘Jaja, het is hier altijd druk’, zegt José. Een gezellige vrouw van rond de vijfendertig jaar kijkt mij van achter haar kraampje triomfantelijk aan. Ze heeft duidelijk plezier in haar werk. ‘Ik sta liever hier, dan dat ik zelf over de markt rondsnuffel hoor,’ zegt ze. ‘Nee, het is gewoon te druk, mensen botsen tegen je op…Ik sta hier best.’ Het lijkt mij inderdaad best leuk om hier een keertje poffertjes te verkopen. José verkoopt echter samen met haar zwager bloemen, tegenover de Centrale Bibliotheek van Rotterdam. Ze heeft geluk, want het is daar wat rustiger. ‘Heb je weleens mensen die niet willen betalen?’ vraag ik. ‘Nou ja nee, wel mensen die elke week weer proberen af te dingen. Steeds dezelfden. Ja, het is dan nooit genoeg, dan loop ik gewoon weg hoor. Dat is ook het leuke van op de markt staan, in een winkel moet je beleefd blijven maar hier loop je gewoon weg. Je krijgt ook je vaste klanten na een tijdje. En je maakt ook vrienden met de kooplui van kraampjes naast je. Dan help je elkaar hè, als je iets nodig hebt.’

Met het oog op de poffertjeskraam uit mijn verbeelding vraag ik José hoe duur een kraampje ongeveer zou zijn. ‘Dat ligt er aan, hoeveel vierkante meter je nodig hebt. Een middelgroot kraampje kost ongeveer € 14 per keer, of € 22 voor twee keer per week, das niet duur. Als je lang staat ingeschreven, krijg je op den duur een vaste plek. Dat is wel handiger hoor.’

Met alle nieuwe inzichten in het marktleven wens ik José nog een prettige dag. Zij gaat meteen weer aan de slag en begroet twee mannen die twijfelend naar één van haar plantjes kijken. Terwijl ik verder loop, verwonder ik me over de diversiteit aan spullen die je hier kunt kopen. ‘ Hoe werkt dat?’ vraagt een potentiële klant verderop. ‘Huh, euhhh…’ De verkoper weet niet precies hoe de verjongingscrème die hij verkoopt werkt. Maar, het werkt in ieder geval beter dan ‘Botox’, want dat staat op het geschreven bordje voor zijn kraampje. Zelfs zonder duidelijke uitleg lijkt de verkoper de interesse van een oudere mevrouw te hebben gewekt. Ze koopt een potje. Ik hoop maar voor haar dat de crème een beetje werkt, anders is het toch wel zonde van het geld. In ieder geval is ze voor het moment blij met haar nieuwe zalfje. Het aanschaffen van een nieuw produkt geeft toch wel enige voldoening.

‘Ik zwéér het je, je krijgt er geen spijt van!’ roept een man vanachter zijn ananassen. Het maakt mij nieuwsgierig wat er zo bijzonder aan de ananas kan zijn. Als ik dichterbij kom zie ik dat de man een machine heeft, waarmee hij met een soort hendel de ananas in een keer kan schillen en snijden. Het ananas-vlees wordt in een zakje voor € 1,50 verkocht. Dat is handig! Een mevrouw die samen met mij naar het schillen van de ananas tuurde, koopt meteen een zakje ananas. Even twijfel ik of ik er ook niet één wil, maar dan bedenk ik me dat ik geen kleingeld op zak heb. Jammer. Maar...ik kom vast wel weer een keertje terug voor mijn ananas.