Laura Surentu, 2010, Toronto

​

Heeft u misschien ook weleens, dat u gemoedelijk uw kleding haalt uit de wasmachine, en er dan opeens achter komt dat er enkele sokken missen? Natuurlijk zijn er wel vervelendere dingen in het leven, maar er hangt toch iets mistroostigs aan die enkele sokken die dan overblijven, niet wetend waar hun identieke tweelingbroer rondzwerft. Misschien liggen ze wel ergens opgerold in een kamertje in Nederland, vergeten tijdens de verhuizing. Ik ken het. We hebben een vakje in de kast, vol met eenzame, onbruikbare sokken.

​

Waarom zou het eigenlijk niet kunnen, om met twee verschillend gekleurde sokken buiten de deur te gaan? Dat zou zoveel makkelijker zijn. Ik ga er vanuit dat het best leuk kan staan. Of, we zouden al die eenzame sokken wereldwijd kunnen verzamelen. Met al die kilo’s bont gekleurde voetenwarmers is vast iets nuttigs te doen! Eh…zoals isolatie voor huizen. Of misschien een groot sokkenkunstwerk, voor in een museum. Ik bedoel hier natuurlijk niet de sokken die al gaten vertonen.

 

Oké, misschien is het een beetje overdreven om hier een landelijke ophaaldienst voor te organiseren. Echter, ik vind wel dat veel interessante oude dingetjes soms te snel worden weggegooid. Toen ik laatst in de buurt rondliep, stond er een mooi, rood handgemaakt kastje te wachten op de afvaldienst. Het was geen modieus kastje, maar het zag er wel esthetisch verantwoord en bruikbaar uit. Zoiets is toch best zonde? Als het kastje wat meer tijd was gegund zou het misschien ooit weer retro worden, zoals nu jaren-’80-zonnebrillen opeens weer een hit blijken te zijn.

​

Ik hang graag rond bij gezellige rommelmarkten vol oude spulletjes. Tussen het hele boeltje door is soms een spannend of grappig voorwerp te ontdekken, zoals een oude koperen telefoon, of een stoffig maar elegant jaren ’70 meubelstuk. Ik herinner me dat ik op een grote markt in Parijs ooit ontzettend veel geld heb betaald voor een dik boek uit de jaren ‘60. Het heette L’Insolite, (=‘Het Vreemde’) en bevat gekke kunstzinnige illustraties. De kaft was al flink beschadigd, maar toch werd het boek verkocht met de flair alsof het een nog altijd graag gewilde bestseller betrof. Zo’n boek heeft geluk, dat het geen rood afgedankt kastje is.

​

Veel spullen kunnen denk ik langer mee dan je op het eerste gezicht zou zeggen, maar je weet nooit wat wel en wat niet. Wie bepaalt dat soort trendachtige dingen? En zullen zij ooit hun nek uitsteken voor het dragen van twee verschillend gekleurde sokken? Misschien wel, ooit. Ik wacht vol spanning af!

​

​

​

​